مرحوم آيت لله ميرزا احمد مجتھدی، اين روايت را نقل کردند: روزی فردی آمد خدمت امام معصوم و به ايشان عرض کرد: اگر روزی يکی از دوستان
شما گناھی کند، عاقبتش چگونه خواھد بود؟ امام در پاسخ به وی فرمودند: خداوند به او يک بيماری عطا می نمايد تا سختی ھای آن بيماری کفاره ی
گناھانش شود. آن مرد دو مرتبه پرسيد: اگر مريض نشد چه؟ امام مجدد فرمودند: خداوند به او ھمسايه ای بد می دھد تا او را اذيت نمايد و اين اذيت و آزار
ھمسايه، کفاره ی گناھانش شود. آن مرد گفت: اگر ھمسايه ی بد نصيبش نشد چه؟ امام فرمودند: خداوند به او دوست بدی می ھد تا وی را اذيت نمايد و
آزار آن دوست بد، کفاره ی گناھان دوست ما باشد. آن مرد گفت: اگر دوست بد ھم نصيبش نشد چه؟! امام فرمودند: خداوند ھمسر بدی به او می دھد تا
آزار ھای آن ھمسر بد، کفاره ی گناھانش شود. آن مرد گفت: اگر ھمسر بد ھم نصيبش نشد چه؟ امام فرمودند: خداوند قبل از مرگ به او توفيق توبه
عنايت می فرمايد. باز ھم آن مرد از روی عنادی که داشت گفت: و اگر نتوانست قبل از مرگ توبه کند چه؟ امام فرمودند: به کوری چشم تو! ما او را شفاعت خواھيم کرد.
:: موضوعات مرتبط:
داستان،ادبیات و اشعار ,
,
|
امتیاز مطلب : 39
|
تعداد امتیازدهندگان : 10
|
مجموع امتیاز : 10
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
